özdemir asaf

ne yazık ki o da facebook ergenleri ve ergenlerin yönettiği beğeni sayfalarınca keşfedilip acımasızca öldürülmüştür.fazla popülerlik göz çıkarır durumuna düşmüştür. çok güzel duygularla yazdığı birbirinden etkileyici mısralar; harflerin bazıları büyük bazıları küçük yazılarak, 'q' 'x' gibi harfler kullanılarak yazılmış ve "(ç)alıyorum bebeğim" tarzı yılışık sözlerle kirletilmiştir.

(acele ise karisan seytan ?, 11.08.2011 06:24)

Sana gitme demeyeceğim.
Üşüyorsun ceketimi al.
Günün en güzel saatleri bunlar.
Yanımda kal.

Sana gitme demeyeceğim.
Gene de sen bilirsin.
Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,
incinirsin

Sana gitme demeyeceğim,
Ama gitme, Lavinia.
Adını gizleyeceğim
Sen de bilme, Lavinia.

dizelerinin sahibidir. tabii o yıllarda edebiyat dergileri çok popülerdi, şiirin bir değeri vardı o zamanlar...
(bkz: buralar hep dutluktu)

(ben cylon degilim ?, 11.08.2011 14:14)

bir gün dost'ta oruç aruoba'nın kitaplarını karıştırırken keşfettim kendisini.

oruç aruoba hiç gelmeyen birini beklemek üzerine, bir daha göremeyeceğin için sevdiğin birini terketmek üzerine bazı şeyler yazmıştı ki o zaman benim içinde bulunduğum durumun özetiydi bu tablo. bu yazdıklarına ve onları o gün açar açmaz gözüme çarpmasına gayet şaşırıp kalmıştım , hatta o kitabı -şimdi bakamıycam- sanırım de ki işte idi. onun gibi bi kaç şeyi daha okuduktan sonra, dostta felsefe kitaplarının hemen arkasında bulunan şiirlerin standında -hep duyardım ismini- özdemir asaf gözüme çarptı, berbat bi sarı renk, kapakta karizma bir amca, içini açtım, karşıma çıkan ilk şiiri okudum, düşüngüydü bu şiir, az önce okuduğum kitapta beni şaşırtan konunun aynısını özdemir saaf işlemişti, şaşkınlığım katmerlendi çünkü hiç alakası yokken açtığım farklı iki kitabın iki sayfasında o günlerde aldığım kararları destekleyici, vicdanıma duyduğum sorumluluğu perdeleyecek ve yaptığıma meşruiyet kazandıracak şeyler yer alıyordu.
yani şu şiirle başladı tanışıklığımız,

(düşüngü)
hepsinin gelmesini bekleme
bir kişi gelmeyecek..

sen alışmayasın diye
korkmayasın diye
düşünesin diye..

kendine yetmen için
herkesin kendinden kaçacağı yerlerde
sen kaçmayasın diye..

gelenler gitmeyecekmiş gibi
doğumlarda ölümlerde
duyasın diye..

bildiğini bildirmek için
bilmemeyi öğrenmelisin
tam kalsın diye ..

hepsinin gelmesini bekleme
sen var olasın diye
bir kişi gelmeyecek
sen bir olasın diye...

o günden sonra bol bol zaman geçirdik kendisiyle sonra anladım ki aslında elde edilememişin güzellemesini yapıyor, bazı bazı varolamamanın. bir daha elime almamaya yemin ettiğim zamanlar oldu, hiç anlayamadığım bi iki dizesini bir anda anlamlandırabildiğim zamanlar da.

bir de bu adam tek bir yalanın, yalanlardan daha tehlikeli ve kaldırılması zor olduğunu öğretti bize.

(swing ?, 11.08.2011 15:33)

kelime oyunlarını seven , düşündükçe anlaşılan , ne zaman düşünüldüğüne bağlı olarak şiirlerine çeşitli anlamlar yüklenen şair .

mum alevi ile oynayan kedinin öyküsü

bir mum yanıyordu bir evin bir odasında
o evde bir de kedi vardı.
geceler indiğinde kendi havasında
mum yanar, kedi de oynardı.

mumun yandığı gecelerden birinde
kedi oyunlarına daldı.
oyun arayan gözlerinde
mumun alevi yandı,
baktı,
mumun titrek alevinde
oyuna çağıran bir hava vardı.

oyunlarını büyüten kedi büyüdü
kendi türünde çocukcasına,
döndü dolaştı, yavaş yavaş yürüdü
geldi mumun yanına, oyuncakcasına.
bir baktı, bir daha, bir daha baktı
mumun alevinin dalgalanmasına
uzandı bir el attı.
bıyıklarını yaktırmadan anlamayacaktı..
ilk kez gördüğü mumun yakmasına
inanmayacaktı.

kedi, oyunlarında büyüyordu,
mum, üşüyordu yanmalarında.
zaman ikili yürüyordu
aralarında.
bir ayrışım görünüyordu
birinin yanmalarında
öbürünün oynamalarında.

kedi oyunlarında büyüyordu,
yitirerek gitgide oyunlarını.
mum küçülüyordu yanmalarında,
yitirerek gitgide yakmalarını.

oynarken büyüyen kedi yanacak,
aydınlatırken küçülen mum yakacaktı.
küçülen yaka-yaka aydınlatacak,
büyüyen yana yana anlayacaktı.

bir mum yanmasından
ve bir kedi oyunundan
kaldı sonunda
bir gecenin tam ortasında
bir evin bir odasında
göz-göze susan
iki insan.

mum yandı bitti,
kedi büyüdü gitti.
oyunlar karıştı gecelerde
suskun uykusuzluklara.

o iki insandan, sonunda
birinin anılarında kedi,
birinin dalmalarında mum
kaldı gitti.

nerede bir mum yansa şimdi,
nerede oynasa bir kedi,
birbirine yansıyor, karışıyor gölgeleri..
bugün dün gibi oluyor,
dün bugün gibi.
mum ellerimi tırmalıyor,
belleğimi yakıyor kedinin elleri.

(jeanjack ?, 11.08.2011 17:23)

'Gelecegim, bekle dedi, gitti.
Ben beklemedim,
O da gelmedi
Ölüm gibi birsey oldu.
Ama kimse ölmedi'
az sayıda sözcükle çok yaşanmışlıkları işleyen şair.

(piskevitkirintisi ?, 11.08.2011 21:06 ~ 21:07)

sana güzel deyorlar;
sakın olma. *

ünlü daralmasına yer vermeyen şair. bir de düz yazıları vardır: ''dün yağmur yağacak''

(ttite ?, 11.08.2011 22:10)

kitabından bir kaç altını çizdiğim bölümü paylaşayım.

Rüzgar yelkensiz de olsa yine rüzgardır. Ama rüzgarsız yelken sadece bir bezdir.

Oraya kadar koştuktan sonra on adım kadar daha koşamayacaksan...
Oraya kadar sakın koşma!
Sana değil,bir başkasına yazık olur.

Şapkayı alıp gitmek vardır. Hem kolayca söylenebilir. bu hem de kolayca yapılabilir. Mesele onu vestiyerden aldıktan sonra koyacak yer bulmaktır.

Birbirlerine benzeyen evler midir birbirlerine benzeyen bu insanları yapan?
Yoksa birbirlerine benzeyen insanlar mı yapıyor birbirlerine benzeyen bu evleri?

Sevgi, sanılır ki aşkın bir öncesidir. Oysa hiç değil, sevgi aşkı geciktiren yada geçiştiren bir ovadır.

(dinendalsurion ?, 12.08.2011 00:11)

zıtlıkların şairi.

"şarkı söylüyormuşum
sokaklarda,
görmüşler.

yere yere bakıyormuşum
yürürken
duymuşlar.

sonrasını kendileri uydurmuşlar " diyerek gülümsetir beni.

(yozgatli alman ?, 12.08.2011 02:28)

(bkz: pay) şiiriyle bazen insana söyleyecek laf bırakmadığını düşündüğüm şair.

(sensoylemedendebiliyorum ?, 01.11.2012 18:55)

Benim bahçem yoksuldu;
iki dala bir yaprak düşerdi ağaçlarımdan.
Kuşlarım ödünç alırdı kanatlarını
işlerinden yorgun dönen arkadaşlarından.

Zeytin, peynir, reçel, bal
Konserleri verilirdi her gece
Sofralardaki yapayalnız ekmeklere
Ve yokluklar yarına bırakılırdı böylece..

Soğuk sular akardı çeşmelerden,
Doktorlar saklambaç oynardı hastalarla.
Her akşamki sazlı-sözlü eğlencelerden
Çocuklar hasta olurdu pastalarla.

Aylı-yıldızlı-mehtaplı gecelerdi tüm
Sokaklar, evler ışıl-ışıl parlardı.
Çözümlemesi zor bilmecelerdi, kördüğüm;
Ve bakar bakmaz çözüm bulan adamlar vardı.

Öyle okullarımız vardı ki orada
Öğretmenler Hoca’larının öğrencisi değil.
Ner’deyse kulu-kölesiydi, kıran-kırana.
Derslere bile girilirdi arada.

Nasıl anlatsam, bizim ora’lar
Öyle sıradan bir semt, bakımsız bir mahalle değil,
Sanki Cennet’ten bir köşe,
Bağımsız bir masal ülkesiydi.

Ah! Sizler görmediniz çocuklar, çünkü
- Dilerim görmeyiniz - o günler geride kaldı.
Dinlemediniz böylesine bir öykü.
Şairine gülmeyiniz, bir masaldı.

(meadowlarks ?, 02.11.2012 13:55)

aühf sözlük, ankara hukuk fakültesinin interaktif sözlüğüdür. - 2011 nisan (c) bir interaktif sözlük çalışmasıdır. aühf sözlük sözlük spot tematik sözlük servisi ile üretilmiştir. sözlükler yöneticilerinin sorumluluğundadır, www.sozlukspot.com sözlüklerin içeriklerinden sorumlu tutulamaz.